In eerste instantie trokken de bloemetjes in de zerk van Margina mijn aandacht, pas daarna las ik de gedichten op de zerken. Die wonderschone gedichten wil ik niemand onthouden (en ondertussen vraag ik mij af wie zulk moois geschreven zal hebben).
De waarde Man die hier nu rust,
En 't stof der aarde zwijgend kust,
Heeft 't zedig leven afgeleid,
Met alle zorg voor eeuwigheid.
Nog zweeft ons in 't beminnelijk licht,
Uw dierbre beeltenis in 't gezicht
Zij die hier ligt in 't stof begraven,
Heeft steeds de taak, haar opgedragen
Als gade en moeder trouw vervuld.
Zij bleef ons nedrig steeds verblijden,
En was geduldig onder 't lijden;
O gij die thans dit graf betreedt,
Volgt haar in voorspoed en in leedt.
Hoe ras moest zij die hier in 't graf
Begraven ligt haar moeder volgen.
De zeis des doods maait tal ter neder,
't Zij jong of oud, 't zij zwak of teeder;
Elk wordt het leven eens ontzeid,
In't bloeien van den levenstijd!
Men ziet aan 't lot van deze heiden
Hoe haast' men kan uit 't leven scheiden.
Zacht rust in 's aardrijks kille schoot
Uw stof geliefde echt genoot
Voor de aarde elkaar slechts kort gegeven
Zoo vroeg gescheiden door den dood
Zoo vroeg hereend tot hooger leven.
En de bloemetjes van Margina natuurlijk:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten